Śniadanie u polskiego kelnera

Śniadanie w przestrzeni hotelowej na pierwszym piętrze. Mistrz ceremonii  żwawo, w podskokach zbliża się do nowo przybyłych postaci z jakimś miłym gestem:  powitaniem, gazetą, propozycją kawy. Krótka wymiana zdań,  przyjacielska rozmowa - jak się masz? – pyta kelner z obcym akcentem - do kiedy w Limerick? a gdzie potem? O! tam! Tam jest bardzo pięknie – zatoka i zachody słońca. Enjoy! W międzyczasie przemieszczają się razem  do stolika, kelner pomaga klientowi wygodnie się rozsiąść i przyjmuje zamówienie. Goście zachowują się, jakby cała przestrzeń śniadaniowa należała do nich, jakby mieli udziały we własności hotelu i jakby jedli tutaj od lat. Obsługa wydarzenia dzielnie wspiera ich nienachlaną i dystyngowaną  pewność siebie,  oczekując  w zamian naturalnej i adekwatnej reakcji na następujące szybko po sobie fragmenty  scenariusza. Odbywa się to zgodnie z rytmem wyznaczonym przez  biznesowy charakter miejsca. Wszyscyśmy tu w interesach.

Zaspana i nieuczesana zjawiam się pośród kwitnących storczyków i zapachu kawy. Stawiam powolne, niepewne kroki i prawie zaplątuję się w dywan, przemierzając drogę od drzwi.  Nie mogę zdecydować, przy którym zasiąść stoliku i czy wolę przodem czy tyłem do okna. Pytanie how are you? budzi we mnie zadumę i refleksję nad klimatem poranka. Kiedy jem suchy i przyklapnięty omlet, przypomina mi się puszysty omlet z szynką,przyrządzony przez tatę, jak byliśmy mali. Nagle słyszę mój ojczysty język, którym kelner i kelnerka wymieniają uwagi na jakiś nie związany z pracą temat. No i teraz to już niezdecydowanie przybiera rozmiary, które stawiają pod znakiem zapytania każdy mój ruch. Gra tak precyzyjnie zaplanowana, role porozdzielane, zażyłość między gośćmi a obsługą uzgodniona zwyczajem: wszystko zostaje wystawione na poważną próbę. Rodak spotkał rodaka w mieście, które podobno spodobało się Wisławie Szymborskiej. W mieście, od nazwy którego pochodzi określenie krótkiej humorystycznej formy poetyckiej, ulubionej przez Noblistkę. Jeden rodak siedzi, drugi podaje kawę. Zacząć  porozumiewać się po polsku, czy kontynuować po angielsku? Zagadać towarzysko, czy po prostu powiedzieć cześć? Mówię „dziękuję bardzo”, kiedy kelnerka zabiera talerz. Odzywa się po angielsku i pyta „Are you from Poland?”. Załamuję się w duchu  i odpowiadam skinieniem głowy. Bardziej się najadam doświadczeniem tego dziwnego poranka, niż śniadaniem. Potem się okazuje, że to był również przedsmak podróży po kraju pełnym Polaka. Polaka, którego rozpoznaję z dużej odległości, ale z którym z bliska jakoś nie umiem się dogadać.